Παραδοσιακά

Το Καραβόσκαρο χαρακτηρίζεται κυρίως από την ελλειψοειδή μορφή της πρύμνης και του πλωριού ποδοστάματος. Για την κατασκευή του ήταν απαραίτητος ο σχεδιασμός σε σάλα, δηλαδή σε ναυπηγείο, που διέθεται ένα μεγάλο ξύλινο δάπεδο, όπου ο αρχικαραβομαραγκός σχεδίαζε τις γραμμές του σκάφους. Το ολικό μήκος του κυμαινόταν από 10μ έως και 50μ.

Το σκάφος αυτό πήρε την ονομασία Λίμπερτυ από τα σιδερένια σκάφη που κατασκευάστηκαν στις Η.Π.Α. μαζικά κατά την διάρκεια του β’ παγκοσμίου πολέμου. Υπάρχει επίσης η εκδοχή ότι χαρακτηριστικά της γάστρας Λίμπερτυ υπήρχαν σε παλαιότερους τύπους Ελληνικών σκαφών, πολύ πριν την άφιξη των Αμερικανικών Λίμπερτυ.

Ομοίωμα μηχανοκίνητου τρεχαντηριού που ναυπηγήθηκε στη Χαλκίδα το 1948.

Οι Συμιακές σκάφες χτίζονταν σχεδόν αποκλειστικά στη Σύμη, σπανιότερα σε άλλα νησιά της Δωδεκανήσου, όπου οι κάτοικοι ασχολούνταν ιδιαίτερα με την σπογγαλιεία. Η Συμιακή σκάφηχρησιμοποιείτο ως σπογγαλιευτικό. Η σκάφη θεωρείται παραλλαγή του βαρκαλά.

Χαρακτηριστικό της γάστρας του ήταν η ελαφρά κυρτότητα του πλωριού ποδοστάματος και το γυμνό και ίσιο προς τα πίσω πρυμνιό ποδόσταμα. Χρησιμοποιήθηκε ως εμπορικό λόγω της μεγάλης χωρητικότητάς του. Τα τελευταία γατζάο που βρίσκονταν στα Ιόνια νησιά, έμοιαζαν περισσότερο με τα τρεχαντήρια του Αιγαίου παρά με τα τραμπάκουλα της Αδριατικής.

Τα τσερνίκια κατασκευάζονταν στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, Σάμο, Λέσβο, Χίο και Σύμη. Στη Σύρο και την Μύκονο ονομαζόταν "μπελλού". Στην Προποντίδα, τη Σμύρνη και τα Μοσχονήσια ονομαζόταν "τσεκτιρμές". Υπάρχουν πληροφορίες ότι κατασκευάζονταν επίσης στην Σκόπελο και ακόμα στο Πέραμα.

Το ομοίωμα είναι πιστό αντίγραφο Χανιώτικης γαϊτας, ναυπηγικές γραμμές της οποίας, υπάρχουν στο βιβλίο "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΝΑΥΠΗΓΙΚΗ" Κ. Δαμιανίδη.

Το όμορφο αυτό σκαρί έχει καταγραφεί και αποτυπωθεί από τον Γάλλο ναύαρχο Ε. Paris το έτος 1880. Το χαρακτηρίζει ως BARQUETTE DE SMYRNE. Tο ομοίωμα είναι πιστό αντίγραφο του σχεδίου του ναύαρχου.

Η μπρικογολέτα ή γολετόμπρικο ήταν ένας μικτός τύπος μπρικιού και γολέτας.Πιό στενός και πιο μακρύς από το μπρίκι.Η πρύμνη του ήταν ψηλή και στρογγυλεμένη.Είχε εκτόπισμα από 65-140 τόνους. Χρησιμοποιήθηκε πολύ από τους ‘Έλληνες και ιδιαίτερα από τους Σπετσιώτες ως πολεμικό πλοίο στον αγώνα της επανάστασης του 1821 και έφθανε τους 250 τόνους.

Το ομοίωμα είναι πιστό αντίγραφο του σφουγγαράδικου μηχανοκάικου "Κωνσταντίνος και Ελένη" κατασκευασμένο στην Υδρα το 1936. Οι ναυπηγικές γραμμές έγιναν από τους Κ Δαμιανίδη και Β Κωστούλα γιά το Μουσείο Κρητικής Εθνολογίας.